Söz vermeyeceğim bir daha...

"Söz"lerimi bilerek tutmamazlık etmedim. Ama tutamadım işte. Şairin dediği gibi "vakit dardı" ve olabilecek bütün aksaklıklar çirkindi. Ben sözlerimi sadık birisi olmadığım için tutamamazlık etmedim sadece hayat beni hiç beklemediğim zamanlarda sınadı. Sınav vakti çıkıp gitmeler olmaz diye kaldım yerimde hep...
Çocukken verdiğimiz sözler geldi böyle zamanlarda aklıma. "Evlenirken..." "Mezun olurken..." diye başlayıp daha uzun süreli verilen sözler. Çocukcaymış diye geçirdim içimden her tutulmayan sözün ardından. Çocukca, masumca ama içten sözlerdi...Tutulması, yerine gelmesi hayatın insafına kalmış sözler...
Şimdi o tutamadığım sözler içime oturuyor. Arkadaşlarımın düğün fotoğraflarının karelerinde olamadığım için, düğün pastalarından yiyemediğim ve heyecanlarına - ne kadar sevmesem de düğünleri- ortak olamadığım için canım yanıyor, en çok ta "geleceğim" deyip gidemediğim için...İşte bu yüzden işte bir daha söz vermeyeceğim kimseye...Hayat eğer izin verirse yanınızda olacağım bundan böyle...