15 Aralık 2009

Kırık dökük...


Duygularının yoğunlaştığı an, gitmekle kalmak arasında sıkıştığı an insan, derin bir nefes alıp başka şeyler düşününce fikirlerini tartıp ‘doğru’ kararı verebiliyor. Ama ben öyle yapanlardan değilim işte. Nefes almaya vaktim yokmuş gibi sonuca doğru hızla koşturuyorum. konuşmaya fırsat bulduğum vakit kesik kesik çıkıyor kelimeler ağzımdan ve susmakla susmamak arasında açılan dudaklarımdan yere döküyorum kelimeleri. Sonra onları toplayıp eline veriyorum sahibinin. İşte ben böyle bir hayatın böyle hikayelerin sahibiyim…

Pişman mıyım? Bilmiyorum. İtiraf ediyorum, bazen hüzünleniyorum. Kendimi nasıl hissettiğimi tarif edemeyeceğim haller içine giriyorum. Bazen kendime kızıyorum, bazen kendimi küçülmüş hissediyorum. Bilmiyorum işte, her defasında, her sonrasında garip haller içinde debelenirken buluyorum kendimi….

Şimdi zaman zaman monitörün altında duran taşa gözümü dikiyorum. Bazen elime alıp okşuyorum, içinden ‘o’ çıkacakmış gibi. Taşı bana verirken anlattığı hikayenin gerçek mi olduğunu hala bilmiyorum. Son görüşmemizde, ona dair güzel bir hatıra, benim için yapılmış güzel bir jesti hatırlamak adına ‘gerçek miydi hikaye’ diye sormuştum, evet demişti. Bana yaşatılan o gurur ile oyalanıyorum, öfkem artınca da taşı olduğu yere sahipsizmiş gibi bırakıyorum. Ama bir taraftan da hem ‘acaba’ diyorum. Yani biten her hikayenin ardından yinelediğim sözcükleri bir bir sıralıyorum..

Böyleyim işte, yani bir öyle bir böyle. Bu öfke patlamaları ile kaç aşk eskittim bilmiyorum. Ama bunlarla yaşamaya devam ediyorum. Söylediği gibi ‘daha iyisini’ buluncaya kadar pişmanlıklarımı, keşkelerimi, hüzünlerimi kendime hatırlatmaya devam ediyorum. Aslında, ben hikayelerden ders almayı bilmiyorum…

4 yorum:

halet-iruhiye-m.spaces.live.com dedi ki...

Ders alsak da bazen, yine aynı şeyleri tekrarlayabiliyoruz maalesef:( Mantıkla ruh uyuşmayınca iyi sonuçlar çıkmıyor. İnşallah daha iyisini bulacağız derken kaçırmayız bazı şeyleri.
Hoşça bakasın zatına ;)

dersaadet dedi ki...

Antalya'dayım, hava kapalı, rüzgar var dışarıda tatlı tatlı. Karanlığa rağmen gezilebilir bir hava. Bugün fırtına var diye okullar da tatil. Kendimi oldukça karamsar hissediyorum. Bir de başka, renkli hayatları kıskanıyorum. Sanırım sevgili halet-i ruhiye, ben artık kendimden sıkılıyorum....

semmy dedi ki...

"DAHA İYİ" diye bişey yok be güzelliğim... yok öyle bişey....
hala, hala, hala ;özlemimsin...

dersaadet dedi ki...

Senin rengin benimkinde de kara olmuş be güzelim. Sana da rengarenk bir hayat diliyorum ben o zaman... Öpüyorum sıcacık seni...