Bilmece gibi...

İki ruhun arasında asılı kaldı bedenim.

Hem ne istemediğini bilen,

Hem de istemediğine giden iki karşıt ruhun.

Canları ne isterlerse yaptırıyorlar bana.

Ve ben, ne yaparsam yapayım mutsuz kalkıyorum yerimden...

...

Binaların altında kalmış hayatlardan aldım kendime,
Ölçüp biçmeden giydim üzerime hepsini,
Hepsi de oturdu.
Hayatların hepsi, kadınlara aitti,
Ben kadındım,
Kadınlar bendim…
Biz her yerde aynıydık aslında,
Hikayelerimiz aynı.
Farklı isimlerde,
Farklı şehirlerde,
Farklı vücutlarda,
Aynı ruhları,
Aynı acıları yaşıyorduk.
Ondandı empati gücümüz,
Ondandı birbirimizi anlamamız…

Müge İplikçi’nin 'Yıkık Kentli Kadınlar’ına…