Umutsuz ve vazgeçmiş bir gün. Kalbimin ansız sızlamaları ile uyanıyorum lanetler okuduğum günden. Sanki beni ‘Senin daha önemli sorunların var’ der gibi uyarıyor o lanet sızı. elime aldığım ‘taşı’ okşuyorum bir süre, göz yaşlarımı katışlaştırsın diye ama olmuyor. Beceremiyorum. Çok özlediğimi hissediyorum bir an, sonra kandırıldığımı düşünüp öfkeleniyorum. Biz birlikte istedik bunları yaşamayı ama o beni giderken, kendince yaptığı hesaplar yüzünden yalnız bıraktı. Ve ben hala, ona kendimi tam olarak anlatamamış olmanın can sıkıntısını yaşıyorum. Onun ne düşünüp ne hissettiğini muhasebe ediyorum kendimce. Sonra da zaten bitiyor o sancı. Siliniyor yavaş yavaş yüreğimden. Akıttığım bir iki damla göz yaşını (her gün azalıyor mu artıyor mu bilmiyorum) silip işime bakıyorum. Şimdi de öyle yapacağım. Özledim seni…
11 Aralık 2009
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder