Söz unutulur, yazı kalır. Söz yazılmazsa ağıt yakılır...

Olur ya, insanın aklına durup dururken afilli sözler gelir. İleride 'bu benim sözüm' demek için de saklar insan. Bir yere yazmazsa da unutulur gider. Ardından ağıtlar yakılır tabi. Benim de bu sabah aklıma geldi, hatta dedim ki ben bunu şöyle bir durumda kullanırım. Ne oldu, bugün bir şey oldu, aaa dedim o lafın kullanılacağı yer. Aman ne güzel ne güzel diye sevinirken ben o lafı unuttum. Yazmadığıma üzüldüm, dellendim. Bir daha bir şeyi unutmamak için yanımda defter taşımaya kaar verdim. Hatta boynuma asmaya karar verdim... Bunu da bu sözümü unutmamak için ahanda buraya yazdım...