Benimle öğle yemeği yer misiniz?

Az önce bir okul müdürü, yaptığım haber için, biliyorum ki art niyeti olmadan, biliyorum ki sadece nazik olduğu için, biliyorum ki çok masumane bir şekilde “Çok güzel bir çalışma olmuş. Sizi personelimizle birlikte bir öğle yemeğinde ağırlayalım” dedi. Teklif karşısında önce ne diyeceğimi şaşırsam da toparladım kendimi, “Çayınızı içmeye gelirim hocam ama öğle yemeğine hiç gerek yok”.

Bizim mesleğin kötü tarafı da bu. Hani birkaç esnaf turisti kazıklar da tüm esnafların adı ‘ahlaksız’ olur ya, bizimkisi de o hesap. Zamanında kendilerine ‘gazeteciyim’ diyen birileri, birilerinin ‘yemeğini’ karşılık beklercesine yediği için; bugün biz yemeklere, viski içmeye, ne bileyim daha bir çok şeye, yaptığımız habere karşılık davet ediliyoruz. Ve ben artık bunlara dayanamıyorum…

Bu iş zor biliyorum. Kirlenmeden kalmak da keza öyle. Ama artık gerçekten dayanamıyorum. Beni de bu ‘insanlarla’ aynı kefeye koyup, gözlerimin içine bakarken ‘acaba ne yedirsek’ diye bakan tiplerden de iğreniyorum.

Onlardan, yani yanlarına gidip dertlerini dinlediğim, bunu kaleme aldığım insanlardan tek bir şey istiyorum. Bana istihbarat versinler. Kaza mı oldu? Numaram var arasınlar. Birisi taş mı attı? Arayıp gel desinler. Ya da ne bileyim birisi yolsuzluk mu yaptı, bende belge yok ama durum budur araştır diye beni zorlasınlar. Ama bana, sana gel yemek yedirelim demesinler.

Zaten ‘acil’ ve ‘açık’ kavramları bir araya geldiği için ayaküstü yemek yemeğe alışmış, ucuz tostları karnındaki sesleri susturmak için midesine indirmiş, içinde ne olduğunu bilmediği yemekleri löp löp yemiş birisine ‘yemek’ demek hem ‘ucuz’ hem ‘acil’ hem de ‘tatsız’ bir şeyi çağrıştırır. Onun yerine bir bardak kıvamında, demlenmiş bir çay deseniz, bana dünyaları verirsiniz….