Ve hayat...

Birkaç defa daha söylenmişti.
Göz ardı edilmiş, korkulmuş belki de zamansız bulunmuştu.
Ama nedendir bilinmez, isteniyordu.
Birlikte olmak,
Birlikte yaşlanmak,
Birlikte hayatın tadını çıkarmak…
Söz konusu hayat ise paylaşılması zordu.
İnsan bencildi. Zaman dardı.
Yapılmak istenilen şeyler birikmişti.
Ama işte birden oluverdi.
Rusya’dan bir ses geldi.
Sıcacık, samimi, aynı benim gibi…
Antalya’dan bir ses yükseldi…
Aynı onun gibi.
Tamam dedik, tam olduk ve biz olduk…

……………

Aslında film izleyecektik. Şirinler’i. Ben iş çıkışı ona gittim. Yok yok o beni almaya geldi. Özlemişim, sarıldım. Çektim kokusunu içime…

Az kaldı az kaldı diye diye oyaladı beni. O filmi hazırlarken ben birer kahve yaptım ikimize. Şekersiz ve sade. Kahvemizi içerken ben bir sigara yaktım. ‘Ne zaman bırakacaksın?’ diye sordu, ‘Senden ayrıldıktan sonra’ dedim. Sustu, lafını etmedi bir daha.

Bir ara ortadan kayboldum. Yanına geldiğimde ‘Daha fazla beklemenin anlamı yok’ dedi. Bilgisayardan bir görüntü açtı.

Önce neresi olduğunu idrak edemedim. Anıt gibi bir şey vardı. Üzerinde ‘Nazım’ yazıyordu. Ekrandaki ses ‘Hayatım, filmi bölüyorum ama’ diye başladı söze. Gerisini duyamadım.

Gözlerime baktı, ‘Bir ömür boyu’ dedi. Sarıldım, ‘Evet’ dedim. Kokusunu içime çektim…

Sonra defalarca onu izledim ekrandan. Bir kere değil, defalarca aşık oldum. Daha çok sevdim. Daha çok sarılmak istedim.

Şimdi birlikte bir yola çıktık. Yapacak çok işimiz var. Nazım'ın dizelerindeki gibi…


………………..

GİDERAYAK

Giderayak işlerim var bitirilecek,
giderayak.
Ceylanı kurtardım avcının elinden
ama daha baygın yatar ayılamadı.
Kopardım portakalı dalından
ama kabuğu soyulamadı.
Oldum yıldızlarla haşır neşir
ama sayısı bir tamam sayılamadı.
Kuyudan çektim suyu
ama bardaklara konulamadı.
Güller dizildi tepsiye
ama taştan fincan oyulamadı.
Sevdalara doyulamadı.
Giderayak işlerim var bitirilecek,
giderayak.


Haziran 1959