Keşke benim gibi korkak olaydınız...

Deprem olurken, yani Van’da ilk deprem olurken, İHA muhabiri kamerasını açmış deprem anını çekiyordu. Dolaplar bir bir yere düşüyor, bina zangır zangır titiryordu. Görev aşkı mı denir buna, refleksmi inanın bilmiyorum. Başıma gelmedi. Ama o an onun yaptığını izlerken, ‘Manyak mısın bırak kaç, canını kurtar’ diyordum içimden…

Dün bir toplantıdayken Van’a gidip Bayram Oteli’nde yer olmadığı için başka bir otelde konaklayan TRT muhabiri arkadaş kendisi için şöyle söylüyordu, “Cahil aklı işte, arabada uyu ne diye otele gidiyorsun ki”. Cahillik mi cesaret mi, cahil cesareti mi bilmem. Ben orda olsaydım korkumdan ayağımı sokmazdım içeriye, arabayı binalardan uzak bir yere park ettirir içinde uyumaya çalışırdım.

Korkuyorum evet. Artık Antalya’da 30-40 yılını geçmiş, 99 depreminden sonra çıkan Yapı Denetim Yasasına rağmen ‘denetlenmeden’ yapılan binalarda yaşadığım için korkuyorum. Ölümden korkuyorum. Bok yoluna ölmekten korkuyorum. Nefes alamamaktan korkuyorum. Cem gibi Sabahattin gibi beton yığının altında kalıp bir ‘hiç’ uğruna hayatımdan olmaktan korkuyorum.

Görev şehitleri diyor internetlerde, ‘görev şehidi’ ne cafcaflı bir söz. Sonra ‘ses getirmiş’ haberleri sıralanıyor. Aman ne mühim, ne hoş. Daha bir gün sonra kese kağıdı olup unutulmaya yüz tutmuş haberleri. Kızıyorum, ikisini de tanımıyorum. Ama ne şartlar altında çalıştıklarını az çok biliyorum. Keşke diyorum, keşke o lanet olası otelde kalmasaydınız. Keşke bana ‘bir gün boku bokuna’ öleceğim gerçeğini hatırlatmasaydınız. Keşke oradan sağ çıksaydınız da umutlarımız tükenmeseydi. Keşke diyorum siz de benim gibi korkak olaydınız…